Vier Seizoenen Westerwolde
Bewust en vrij leven
Mijn tuintje…
Mijn fijnste plekje op aarde is, denk ik, mijn moestuin. Het plekje waar ik helemaal tot mezelf kan komen. Even weg van de drukte in huis. Een plek waar ik m’n gedachten kan afmaken en kan laten gaan. Waar ik geen mama, echtgenote, vrouw, dochter, vriendin of noem maar op hoef te zijn, maar gewoon mens. Een onderdeel van de schepping. Waar ik mijn plek in die schepping mag innemen door te zorgen voor dit kleine stukje ervan.
Niet dat ik het niet leuk vind om mama, echtgenote, vrouw, dochter of vriendin te zijn, begrijp me niet verkeerd. Ik geniet van die rollen, maar het is voor mij heel gezond en noodzakelijk om af en toe afstand van die taken te nemen. Om de boel te kunnen relativeren. Om prioriteiten te kunnen stellen. Of om juist even niet na te hoeven denken.
Maar in de tuin is ook altijd iets te beleven. Het maakt niet uit welk seizoen het is. In een moestuin ervaar je seizoenen denk ik het best.
In de lente geniet ik van het inzaaien en beplanten van de bedden. Met elk zaadje of plantje groeit mijn verwachting voor het komende groeiseizoen. Ik probeer de omstandigheden zo ideaal mogelijk te maken voor een goede kieming en groei, maar heb het nooit helemaal in de hand. Er blijft altijd de mogelijkheid dat dingen anders lopen dan je verwacht of hoopt. Na al die jaren blijft het inzaaien toch iets spannends houden. Wat gaat het weer doen? Is de grond niet te zuur? Zal het zaad nog kiemkrachtig genoeg zijn? Zullen de muizen, duiven, reeën, mollen, kinderen de boel niet overhoop halen?
En als het zaad dan daadwerkelijk kiemt en de zaailing voorzichtig z’n kopje boven de aarde uitsteekt, voel ik me als een kind dat een cadeau krijgt. Gelukt!
Naarmate het seizoen vordert, groeien de planten. De eerste bloemen bloeien, de bloeiende fruitbomen gonzen van de bijen. De eerste oogsten komen. Op al die heerlijkheid komen talloze vlinders, bijen, en andere insecten af. Af en toe wel heel veel tegelijk van één soort, wat (tijdelijk) problemen kan geven, maar vaak lost zich dat vanzelf wel op. En al zou er een oogst verloren gaan, er blijft genoeg over.
En zo loop ik ’s zomers vaak genietend van al die uitbundigheid door de tuin, snoepend van al dat lekkers, te bedenken wat voor gerechten ik ervan zal maken. Iemand zei ooit eens dat er tijdens de weg van de tuin naar de keuken iets magisch gebeurt met de oogst uit je moestuin: ergens tussen tuin en keuken verandert de oogst van gewas in een ingrediënt.
In de herfst is het topdrukte om al die overvloed op tijd te oogsten en te verwerken, zodat we ook in de winter ‘uit de tuin’ kunnen eten. Ieder jaar sta ik er weer versteld van hoeveel voedsel je op een betrekkelijk klein stukje grond kunt verbouwen.
’s Winters is dan de tijd van de rust. Nieuwe plannen maken voor het nieuwe jaar. Zittend in de tuin of in de kas te bedenken wat voor nieuwe dingen ik ga proberen in het nieuwe groeiseizoen. In de winter kom ik niet iedere dag in de tuin, maar wel zeker twee keer per week. Om iets van de overblijvende gewassen te oogsten. Om te genieten van de winterrust of om me te verwonderen over de mooie patronen die vorst of sneeuw heeft gecreëerd op de bodem en planten.
En als het dan januari is, ben ik helemaal klaar om weer van start te gaan en bijna niet meer te houden. Gelukkig kan ik dan de bedden van een nieuwe laag compost en kalk voorzien. Dan is het de ideale temperatuur voor dat soort werk. De overblijvende planten haal ik langzamerhand weg. En zo kan ik in maart gelijk weer beginnen met zaaien.
Het lijkt ieder jaar weer een stukje mooier te worden. Omdat mijn tuintje groeit en ieder jaar mooier wordt. Maar ook omdat ik zelf groei als tuinier. Er is altijd ruimte voor experimenten en verbetering, het is nooit af of perfect. Maar dat hoeft ook niet. Juist niet, denk ik! Wat dit jaar niet lukt, doen we een volgend jaar wel, of niet…
Zo blijft het een voorrecht in plaats van dat het een verplichting of last wordt.
Ik hou van mijn tuintje!
Vier Seizoenen Westerwolde 