Vier Seizoenen Westerwolde
Bewust en vrij leven
Een grote stap
Afgelopen zaterdag hebben we een grote stap gemaakt wat betreft onze plannen voor dit jaar. We zaten er al een tijdje tegenaan te hikken, maar nu konden we er dan echt niet meer omheen.
Nog even ter herinnering: ons plan voor dit jaar is om zoveel mogelijk voedsel zelf te verbouwen, zowel groente, fruit als vlees.
Onze groentes verbouwen we al voor 99% zelf.
Fruit uit eigen tuin eten we helaas alleen nog in de zomer, als de bessenstruiken stampvol hangen. Om in de toekomst meer fruit van eigen erf te kunnen eten, hebben we dit voorjaar een aantal fruitbomen geplant en er zullen meer volgen in het najaar.
Om onszelf van vlees te kunnen voorzien hebben we een aantal maanden terug kuikens gekocht. Het plan was ze te laten opgroeien tot kippen en er dan een haan bij te zetten. De bevruchte eieren wilden we dan laten uitbroeden, en de kuikens zouden we dan opfokken als vleeskippen. Die kuikens zouden dan ergens in november geslacht worden. Dan hadden we nog een hele tijd voor we eens een keer aan slachten hoefden te denken.
Alleen… we kregen eerder een kans om kippen te slachten. Een kennis had een aantal hanen over die ze kwijt moest. We kregen het samen over kuikens. We bleken kuikens van hetzelfde adres te hebben en ik vertelde dat we ze hadden aangeschaft voor eieren en vlees. Waarop zij vroeg of wij misschien belang bij haar hanen hadden.
Hm, slik, wil ik dat echt? Thuis overlegd en we hebben besloten dat het er toch maar van moest komen. Beter eerst oefenen op onbekende hanen dan op je eigen kippen, toch?
Dus, vrijdagmiddag de hanen gehaald. Eerst waren ze nog wel mak, maar tegen een uur of zes voelden ze zich al heel wat zekerder en begonnen tegen elkaar op te kraaien. Rond schemertijd hielden ze hier gelukkig mee op.
Om vijf uur ’s ochtends echter begon de eerste weer en de rest, inclusief Dikkie, volgde al snel. Dat gaf wel een flinke stok achter de deur om ze echt die dag in de diepvries te krijgen.
We hadden zaterdagochtend eerst nog wat andere verplichtingen, maar rond het middaguur konden we dan toch aan de slag(t).
Alles verliep gelukkig goed. We hebben geen rare taferelen gehad, maar toch merkten we na de tweede haan dat we even afstand moesten nemen. Even erbij weg, kopje thee drinken, en er weer bij.
Tijdens de pauze merkte ik aan mijn lichaam dat het me toch meer deed dan ik daarvoor dacht. Mijn benen voelden wiebelig, alsof ik een grote inspanning had geleverd. Waarschijnlijk heb ik toch wat gespannen gewerkt. Na de pauze ging het echter weer prima. Het zal nooit mijn hobby worden, maar ik denk dat we het ook met onze eigen kippen zullen durven.
Onze kinderen vonden het allemaal maar machtig interessant!
We hadden gevraagd of ze bij de eerste haan even binnen wilden blijven, omdat het voor ons ook de eerste keer was en wij graag wat tijd en ruimte wilden. Dat is niet helemaal gelukt. Zodra de eerste haan ondersteboven aan zijn poten hing, stonden er drie nieuwsgierige koppies om het beestje heen.
Ik was aanvankelijk wel wat bezorgd om hun reactie, maar dat viel me heel erg mee. We hadden van te voren gezegd dat ze er niet bij hoefden te zijn, maar als ze dat wel wilden dat ze welkom waren. De jongste is nog te jong om te begrijpen wat het inhoudt, maar de oudste twee beseften heel goed dat die haan dood moest, omdat wij vlees willen eten.
We hebben er nog even over nagepraat wat dat dan betekent voor hoe je met je vlees omgaat. Als je het niet heel lekker vindt, gooi je het dan weg? Ook als je weet dat er een dier voor gedood is? Ze waren het er wel mee eens dat we best wel wat minder vlees kunnen eten.
Volgens mij was het een hele indrukwekkende, leerzame ervaring voor ons allemaal…
Vier Seizoenen Westerwolde 