Vier Seizoenen Westerwolde
Bewust en vrij leven
Onze getemde wildernis
Toen wij hier zo’n vier jaar geleden kwamen wonen, waren huis en tuin één overwoekerde wildernis. Het huis had al een aantal jaren leeg gestaan. De (grote) tuin had dus ook al jaren lang minimale aandacht gehad. De brandnetels groeiden hoger dan ik ze ooit gezien had,
de klimop groeide langs de achtergevel het huis in. Bij de schuur groeide de klimop zelfs over de nok van het dak.
Er waren dan ook weinig mensen die begrepen wat wij in het huis zagen. Helemaal omdat wij een keurig nette tuin bij ons vorige huis achterlieten.
Maar onder al dat klimop en onkruid zat een tuin waaraan te zien was dat hij ooit met veel liefde en zorg aangelegd was. Helaas wel zo verwaarloosd dat we er uiteindelijk voor gekozen hebben grotendeels opnieuw te beginnen.
En zo zijn we al vier jaar aan het opruimen. Kilometers klimopranken zijn verwijderd. Bergen brandnetels zijn er uitgespit. Kilo’s plastic kwamen tevoorschijn uit de raarste hoeken. En zo nog een heel aantal andere ongewenste materialen.
Nu, na vier jaar, is de tuin aan de beide zijkanten en de voorkant van het huis opgeruimd. Aan de ene kant van het huis hebben de kinderen hun speelweide en aan de andere kant hebben we fruitbomen geplant die het begin vormen van ons voedselbos/permacultuur-tuin.
Een deel van het weiland is omgevormd tot moestuin.
En zo blijven er nog maar een paar rommelhoekjes over. Die zullen te zijner tijd ook aangepakt worden.
Echter, des te netter het wordt om ons huis, des te mooier ga ik die rommelhoekjes vinden!
En ook de kinderen spelen vaak juist in die hoekjes. Daar zijn de beestjes te vinden. Daar groeit het kleefkruid dat je zo fijn in de haren van je zusjes kunt vastbakken. Daar zijn de spannende verstopplekjes. De mooiste hutten bouw je dáár.
Dat vond ik vroeger trouwens ook geweldig om te doen, hutten bouwen in het bos of onder de kruipconiferen van de buren.
Dus toen manlief de houtstek af had, de bult brandhout uit het dichtstbijzijnde rommelhoekje had gehaald en in de houtstek had gestapeld en wij de ruimte die vrijkwam aan het aanharken waren, wist ik het: dit wordt onze nieuwe zitplek! Heerlijk beschut, verstopt achter en onder de bomen. Net een hut! Ik ben het gevoel dus nog niet kwijt.
Dat de kinderen er net zo over dachten, bleek wel!
Binnen een uur nadat ik een tafel en stoelen in het hoekje had neergezet, hadden zij al een schommel gemaakt aan een uitstekende balk. Daar werd het plaatje nog mooier van!
Nu nog een barbecue erbij en de zomer kan beginnen!
Rommelhoekjes kunnen heel mooi zijn. Je moet het maar net willen zien. Jammer dat we die kunst vaak kwijtraken bij het volwassen worden.
Vier Seizoenen Westerwolde 