Vier Seizoenen Westerwolde
Bewust en vrij leven
Dag anoniem vlees!
Vorig weekend was het dan toch echt zover. Onze borg (gecastreerd mannelijk varken) ging naar de slager. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik het er hier over zou hebben, maar aangezien het een belangrijk gevolg is van onze keus om bewust te leven, wil ik het toch behandelen. Heb je geen zin om over dit onderwerp te lezen, voel je vrij om dit bericht te negeren.
Toen wij anderhalf jaar geleden onze varkens kochten voor het omzetten van weiland naar moestuin, hebben we bewust gekozen voor twee zeugen en een borg. De zeugen om er eventueel mee te fokken en de borg om te kijken of het ons zou bevallen zelf een varken groot te brengen voor de slacht. Zo weet je zeker dat het vlees dat je eet afkomstig is van een dier dat in jouw ogen een goed leven en goed voedsel heeft gehad. Daarnaast krijgt Berend huiduitslag van varkensvlees uit de supermarkt. We hoopten stiekem dat dat met vlees van eigen varken niet het geval zou zijn.
Verder riepen ik en mijn grote mond altijd dat als je vlees wilt eten, je ook heel goed moet beseffen dat dat vlees eerst een dier is geweest en dat je het eigenlijk ook zelf zou moeten kunnen slachten. Dan ga je heel anders met vlees om.
Dus, nadat we eerst geprobeerd hadden om in ons eigen kippenvlees te voorzien (wat trouwens gelukt is), was het tijd voor de volgende stap. We hadden het, om diverse redenen, al een tijdje uitgesteld, maar nu hadden we dan eindelijk een afspraak staan.
Voor onze eigen rust en dat van het varken hebben we ervoor gekozen hem al ruim een dag van tevoren naar de slager te brengen. Achteraf hadden we hem misschien toch beter pas een paar uur voor de daadwerkelijke slacht weg te brengen. Hij stond nu het hele weekend in een betonnen schuur, wel samen met andere varkens gelukkig, maar hij heeft altijd in de buitenlucht gestaan en met zijn neus in het zand kunnen wroeten. Dan is een schuur wel even iets anders.
De andere varkens die bij hem in het hok stonden, hadden geen staart. Waarschijnlijk kwamen die uit varkensschuren waar ze de staarten preventief afknippen zodat ze elkaars staarten niet afbijten uit verveling. Wij verwijderen geen staarten, we vinden het al erg genoeg dat ze zo’n lelijk oormerk moeten. Onze borg had dus ook nog zijn lange staart. Vreemd genoeg was dat contrast toch een schok voor mij.
Ook het verschil tussen de kale, kleine, roze varkens en ons ruigbehaard, fors, bruin varken voelde oncomfortabel. Vooral de kinderen waren onder de indruk van het verschil tussen ‘normale’ varkens en ons varken. Terug naar huis hadden ze het steeds over ‘de zielige varkens’. Over de vraag of ze het vlees van ons varken wel wilden eten, waren ze unaniem. Alleen nog maar vlees van eigen varkens, geen vlees meer van de zielige varkens. En dat verbaasde me toch best wel.
Anderhalf jaar hebben we het dier verzorgd, vertroeteld, geknuffeld en leren kennen. Hij had een eigen naam. En het afscheid was voor niemand van ons gemakkelijk. Toch voelt dit ook voor hen toch als de juiste keus.
Toen we een aantal dagen later het vlees konden ophalen, hebben we zoveel mogelijk bruikbare delen meegenomen. De organen zijn voor de hond. De reuzel hebben we uitgesmolten en zal gaan dienen als vervanger van boter. De huid gaat in delen in de droogoven als kauwstaaf voor de hond. Het vetspek zal te zijner tijd gebruikt worden als vetstof. De poten gaan in de soep. En zo gaat er zo min mogelijk verloren.
En dat was het laatste zetje voor mij dat ik hier mee door wil gaan. Tijdens het versnijden van het vlees merkte de slager op dat veel delen die wij wilden meenemen, normaliter worden weggegooid, omdat er geen vraag naar is.
Als je het dier echter gekend hebt, wil je dat zijn dood zoveel mogelijk waarde heeft. Dan ga je geen bruikbare dingen weggooien, omdat je geen zin hebt in het werk of omdat het minder lekker is. En zo hebben we dus afscheid genomen van weer een anonieme vleessoort.
O en trouwens, Berend zijn huid vertoont tot nu toe nog geen allergische reactie op het vlees. Yes!
Vier Seizoenen Westerwolde 