En toen was het alweer november!

De tuin is in herfststand. Door het uitblijven van echte nachtvorst kunnen we wel nog genieten van een aantal zomergroenten zoals courgette en bonen. De hoeveelheid werk in de tuin is gelukkig een stuk kleiner. Langzamerhand ruimen we de planten die de winter niet zullen overleven, op. Zo rollen we kalmpjes aan de winterrust in.

Daar ben ik trouwens ook wel aan toe, want wat is het een heftig jaar geweest, zowel privé als bedrijfsmatig.

Wat betreft de tuin waren de gevolgen van de grote hoeveelheid regen vooral een probleem. Zo verteerden de houtsnippers op de paden sneller door de vochtige omstandigheden, waardoor de grond rondom de paden verzuurde en de planten die daar groeiden minder sterk waren.

Wie wel blij werden van de vele regen waren de slakken. Hele bendes kropen door de tuin en dat in combinatie met de zuurdere grond was een recept voor problemen. Als je sterke gezonde planten hebt, vormen slakken eigenlijk geen probleem. Dit jaar helaas wel…

Eerst heb ik biervallen geprobeerd. Daar heb ik in het verleden redelijke resultaten behaald. Dit jaar echter niet. Er kroop geen enkele slak in! Toen ik een wel een dode pad in een van de vallen vond, was het klaar en heb ik alle vallen weer uitgegraven.

Er bleef dus niets anders over(slakkenkorrels zijn voor mij een absolute no-go vanwege bodemleven en andere dieren op ons erf) dan iedere avond de tuin door te gaan op slakkenjacht. Met een snoeischaar…

Degenen die het lot van slakken aan het hart gaat, kunnen het volgende stukje misschien beter overslaan, want het kan misschien wat luguber overkomen. Toch wil ik het jullie niet onthouden, omdat het jullie misschien kan helpen in de toekomst.

Wat ik deed was de slakken, naaktslakken om precies te zijn, doorknippen zodat ze zo snel mogelijk door waren. Vervolgens liet ik ze gewoon tussen de planten liggen. Het is me namelijk opgevallen dat naaktslakken liever dode soortgenoten eten dan planten. Door de dode slakken tussen de planten te laten liggen, werden de planten ontzien en waren overgebleven slakken gemakkelijker te vinden. Tja…

Hoewel het effectief was, vond ik het geen leuk werk. Gelukkig hoefde ik dat na augustus niet meer te doen. Toen kwamen onze loopeenden. Vijf woerden om precies te zijn. En wat een leuke vogels zijn dat! De enige dieren die zonder schade vrij in de tuin kunnen lopen. Daarnaast zijn ze zo honkvast. De kans dat ze op de weg komen is daarom erg klein.

Ze zijn zo gek op slakken en andere beestjes dat ze ’s ochtends hun voer voorbij rennen en eerst met zijn vijven op jacht gaan tussen de frambozen. Hoewel ze eigenlijk niet in de tuin zelf komen, is de slakkenpopulatie aanzienlijk afgenomen.

Als het regent lijken ze helemaal niet te houden. Terwijl alle dieren troosteloos bij elkaar in hun hok zitten, gaan de eenden elke plas bij langs om erin te spetteren, hoewel ze een grote bak met water hebben om te zwemmen en te poetsen. Ik moet er iedere keer weer om lachen.

En zo maak je van een probleem een oplossing. We hadden geen slakkenprobleem, we hadden een eendentekort. Weer een waardevolle uitbreiding van ons ecologisch systeem.