Sola Gratia

Sola Gratia.
Eén van de vijf Sola’s van de Reformatie. Afgelopen woensdag was het hervormingsdag. De dag waarop de Reformatie wordt herdacht.
‘Door genade alleen’ betekent het. Niets uit jezelf, alles komt van God. Misschien wel het aller-moeilijkste voor een mens.
Niets wat jij doet of laat kan eraan bijdragen dat God van je houdt. Niets kan bijdragen aan je redding, je eeuwige redding. Je hebt het niet verdiend, juist het tegendeel. Toch krijg je het! Voelt oneerlijk of onmogelijk, niet?

Toch is het een voorwaarde voor een echt vrij leven. Dat zie je duidelijker als je het tegenovergestelde bedenkt. Dat niets gratis is, je alles verdienen moet, zelfs je recht op bestaan. Zelfs je redding.
Dat je zelf het initiatief moet nemen. Dat je door heel hard te werken jezelf kunt opwerken en dan je uiterste best moet doen op dat niveau te blijven, want als je de fout ingaat, ben je alles kwijt en moet je weer opnieuw beginnen.

Of als je je redding gedeeltelijk kunt verdienen. De andere helft wordt je dan geschonken. Gedeeltelijke gratie, zeg maar. Dan blijft het altijd gissen of je wel genoeg doet om jouw deel waar te maken en zit je alsnog vast aan het moeten. Dan ben je je leven lang bezig de plussen en minnen tegen elkaar af te wegen.

Redding door genade alleen, maakt dat niets wat jij doet nog iets kan veranderen aan het feit dat je wel of niet gered bent. Je hoeft alleen die genade te accepteren door te geloven dat het ook voor jou is. (Sola fide, door geloof alleen, een van de andere Sola’s) Jezelf overgeven aan Hem, dus. Dan hoef je niet meer in een kramp te leven, maar ben je helemaal vrij.

Maar waarom blijft dat voor ons mensen (ook voor Christenen!) dan toch zo moeilijk om aan te nemen? Waarom draaien we onszelf vast in leugens, schijnzekerheden en mooie plaatjes naar de buitenwereld? Als je maar netjes leeft, als je maar elke zondag naar de kerk gaat, als je maar bereid bent geld te geven aan goede doelen, als je maar in de Bijbel leest… Ja wat, dan kom je er wel?
Waarom niet eerlijk zijn naar de wereld om ons heen dat ons leven zeker niet perfect is? Is dat juist niet een kans om Gods genade te laten zien in ons leven?

Naar de buitenwereld toe lijkt alles mooi, maar wat gebeurt er in onze huizen? En waarschijnlijk erger, in onze harten? Ik ben soms blij dat anderen mijn gedachten niet kunnen lezen! Maar laat dat niet juist zien dat ik ook afhankelijk ben van die genade? Dat ik elke dag weer op mijn knieën moet om me, met al mijn rotzooi, over te geven, genade te vragen, aan mijn Hemelse Vader?
Mijn Hemelse Vader die zoveel van mij houdt dat Hij zijn Zoon een vreselijke dood heeft laten sterven zodat Hij mij genade kan geven. Niet omdat ik dat zo graag wilde, maar omdat Hij dat zelf wilde. En daardoor, alleen door Jezus Christus (‘Solus Christus’), Gods Zoon, mag ik vrij zijn.

Dus mijn waarde, mijn recht van bestaan en zelfs mijn eeuwige redding is niet afhankelijk van mij of van hoe hard ik mijn best doe. Ik hoef niet eerst een x aantal mensen bij Jezus te brengen, voordat ik de eeuwigheid bij Hem mag doorbrengen. Dat mag nu al. Elke dag hier op deze aarde en daarna de eeuwigheid!
Ik hoef namelijk niet perfect te zijn, voor ik Hem om hulp mag vragen. Ik hoef niet eerst al mijn zonden stuk voor stuk beleden te hebben. De meeste herinner ik me waarschijnlijk niet eens meer. Ik mag komen zoals ik ben, want Hij houdt van mij zoals ik ben.

Alleen… Hij houdt teveel van mij om me zo te laten als ik ben. Doordat ik me iedere dag weer overgeef aan God, kan en mag Hij met mij doen wat Hij wil. En dus gaat Hij aan het werk. Hij schaaft en vormt me naar het beeld van zijn Zoon Jezus. En dan komen al die oude zonden me vanzelf in herinnering en mag ik er alsnog vergeving voor vragen. Dat geeft vrijheid!

Hij laat me zien waar ik vast zit aan schijnzekerheden. Dingen of mensen waar ik mijn vertrouwen op stel, maar die geen stabiele basis vormen. Niet dat ze vervolgens geen enkele waarde meer hebben, maar de boel komt weer in de juist verhoudingen te liggen. Het bewaart me er bijvoorbeeld voor dat ik een claim op anderen leg, die ze misschien niet eens kunnen waarmaken.
Hij geeft me de ruimte om te zijn wie ik ben. Ik hoef mezelf niet op te poetsen naar anderen toe. Dat werkt uiteindelijk toch alleen maar tegen me.
Hij maakt dat ik milder naar anderen toe wordt.
Hij maakt dat ik er naar ga verlangen om te bidden en Bijbel te lezen, want daar mag ik Hem echt leren kennen (Sola Scriptura, Door de Schrift/Bijbel alleen).

Klinkt alsof ik al bijna perfect ben, hè! Helaas, ik ben er nog lang niet. Of misschien is dat wel gelukkig. Het maakt eigenlijk ook niet uit, zolang ik maar dicht bij Jezus blijf, dan kom ik er vanzelf.

En dat geldt ook voor jou!

Soli Deo gloria! (Alle eer aan God!)