Vier Seizoenen Westerwolde
Bewust en vrij leven
Wachten…
Ken je dat gevoel dat je graag vooruit zou willen, maar niet weet welke kant op? Dat je een hoofd vol plannen hebt, maar geen idee hebt waar je moet beginnen? Of dat je wel weet waar je moet beginnen, maar de tijd nog niet de juiste lijkt te zijn? Oftewel: alsof je in een wachtkamer zit en je maar niet wordt opgeroepen?
Zo’n gevoel heb ik momenteel ook. Duizend en één plannen, maar voor (bijna) al die plannen is geduld en tijd nodig. En dat frustreert me enorm!
Zo zou ik graag de rest van ons voedselbos willen aanplanten. Een groot deel van de bomen staat er nu, maar de overige bomen en de onderbeplanting moeten nog wachten, omdat de grond nog niet klaar is.
Graag zou ik weer workshops bloemschikken willen geven, maar ik heb er nog niet de juiste ruimte voor.
Graag zou ik een tuinwinkel willen beginnen, maar er moet nog zoveel gebeuren voor dat kan doorgaan.
En in de tussentijd heb ik (meer dan) genoeg dingen om mijn dagen mee te vullen. Ik verveel me dus geen moment, maar toch zit er een soort van onrust en onvrede in mijn lijf. Alsof ik in een roeiboot zit en de kust maar niet dichterbij lijkt te komen.
Misschien vind ik dat nog wel het ergste. Want waarom die onvrede? Ik heb nu al zo’n enorm rijk en vol leven. Is dat niet voldoende? Waarom nog meer?
En waarom die onrust? Alsof mijn dagen nog niet vol genoeg zijn. Ik schuif nu al geregeld taken door naar de volgende dag.
Waar komt die onrust vandaan? Komt het van buitenaf of van binnenuit? Laat ik het me aanpraten door mensen die vinden dat ik lui ben of komt het uit mijn eigen hart? Zijn het de voorjaarskriebels? Was het de winterdip?
Terwijl ik dit schrijf, geen idee hebbend waar dit relaas naartoe gaat, bedenk ik me dat het er misschien wel gewoon bij hoort. Bij het seizoen waarin mijn leven zich bevind. Als een soort puber die tussen kind en volwassene in zit, zit ik tussen moeder van kleine kinderen met weinig eigen vrije tijd en moeder van basisschoolkinderen met ‘zeeën’ van eigen tijd in.
De jongste gaat nu twee ochtenden in de week naar de peuterschool en het begint bij mij te kriebelen… Tijd die ik naar eigen wens kan indelen, waar ga ik het aan besteden? Hoe gaat mijn leven als moeder van basisschoolkinderen eruit zien?
Ineens voelt die wachtkamer heerlijk vertrouwd. Ik blijf nog wel even wachten. Gelukkig heb ik nog ruim een half jaar voor het zover is…
Vier Seizoenen Westerwolde 