-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Bewust en vrij leven
Afgelopen week heeft mijn wereld even op z’n kop gestaan en zijn de fundamenten van die wereld flink getest. Van dichtbij ben ik geconfronteerd met de broosheid van het leven. Hoe plotseling kan je leven volledig veranderen.
Ik heb een aantal dagen getwijfeld of ik er hier wel over wil schrijven en was al gestart met een luchtiger verhaal. Alleen ben ik nog niet toe aan een blabla-praatje en moet dit me toch van het hart. Als je dus geen zin hebt in moeilijke vragen, voel je vrij om deze post over te slaan
Afgelopen week dwong mij namelijk te denken over ‘wat als…’.
Over de waarde van een mensenleven en wie of wat die waarde bepaalt.
Kort gezegd: Waar leef je voor?
Wat als ik ongeneeslijk ziek wordt?
Wat als mijn gezondheid me zo in de steek laat, dat ik volledig afhankelijk ben van anderen?
Wat als ik niets meer kan geven, maar moet leven van wat anderen mij geven?
Heeft mijn leven dan nog zin?
Is mijn leven dan waardeloos?
Wat als ik geen moeder meer kan zijn voor mijn kinderen?
Wat als mijn financiële zekerheid wegvalt en ik alles moet verkopen?
Wat als er, om wat voor reden dan ook, van al mijn toekomstplannen niets terecht komt?
Is mijn leven dan mislukt?
Ben ik dan mislukt?
Vragen waar ik me liever niet mee bezig houd en ik denk de meeste mensen met mij. Maar tegelijkertijd vragen waar iedereen vroeg of laat mee geconfronteerd wordt. Ze uit de weg willen gaan is als wandelen in een arena en de dolle stier in die arena proberen te negeren. Vroeg of laat wordt je er door op de horens genomen.
Als christelijk opgevoed meisje weet ik natuurlijk wat het antwoord zou moeten zijn: mijn waarde wordt bepaald door Jezus Christus. Mijn leven is van Hem en Hij is mijn leven. Voor Hem ben ik van onschatbare waarde. Hij had er alles voor over, zelfs zijn leven.
Maar geloof ik dat ook echt? Vertrouw ik er op?
Is dat inderdaad de basis van mijn leven?
Als ik niets meer heb of kan, is dat mij dan genoeg om te blijven leven?
Of andersom: Als iemand mij zou dwingen Jezus op te geven, zou ik dan nog reden hebben om te leven?
Het is gemakkelijk om dat te zeggen als je een vol en rijk leven hebt en je geen voorstelling kun maken van zo’n ‘wat als…’. Afgelopen week heeft me wel dichter bij het antwoord dat ik graag zou willen geven, gebracht. Maar een volmondig ja… ik ben bang dat de tijd me dat zal moeten leren.
Volgende week weer een luchtig blabla-praatje!
Vier Seizoenen Westerwolde 